MTB-ritten "Op je muil"

In deze blog een kort verslagje van mountainbike ritjes van de "Op je muil" groep, welke bestaat uit: Edwin de Jong, Marcel van Velzen, Bryan en Jan Hage

Zondag 7 april 2024 - 3e trainingsrit Bartje200

Vandaag staat er minimaal 100 km op de planning. Na een bewogen dag gisteren, de crematie van mijn vader/Bryan's opa, hebben we er toch wel zin in. Om 8 uur spreken Bryan en ik af om naar elkaar te fiesten, langs de A12 richting Waddinxveen. De bedoeling is om naar Noordwijkerhout te rijden, het mbt parkoers te doen, dan door te rijden naar Zandvoort, daar het mtb parkoers te doen, terug naar Noordwijkerhout, nog een keer het mbt parkoers daar en dan weer naar huis. Wanneer Bryan en ik elkaar treffen langs de A12, en we weer terug rijden naar het Noord-Aa om via Leiden naar Noordwijkerhout te rijden, realiseren we ons dat we de afgesproken tijd van tien over negen niet zullen gaan redden. Wanneer we weer bij het Geertje zijn, hebben we al een half uur gereden en lopen we dus achter op het schema.

Uiteindelijk komen we rond half 10 bij het verzamelpunt aan en heeft Bryan onderweg Edwin al even op de hoogte gesteld. Edwin staat ons al op te wachten en we stoppen bij hem om even te eten (want dat is belangrijk, "blijven eten"he Edwin). We rijden ontspannen richting het startpunt van het parkoers en knallen de single track op. Ikzelf vind het altijd een stoer gevoel als we met zijn drieen het parkoers opknallen. Maar dat gevoel is altijd weer snel weg, als ik te vaak in mijn remmen knijp en de eerste zandheuvels krijgen. Daar lopen de boy's altijd snel van me weg en moet ik me op mijn eigen tempo richten. Na het eerste stuk, staan de boy's weer even op mij te wachten en vervolgen we onze weg naar tweede deel parkoers. Het perkoers is inmiddels vrij bekend bij ons, dus je weet waar je even moet aanzetten en waar de vervelende afdalingen hebt. Dan sta je weer op het eind punt en kunnen we weer even uitfietsen richting Zandvoort. Het is ongeveer 16 km en we hebben wind mee. Dus lekker ontspannen rijden we al pratend door de duinen. We worden veelvuldig in gehaald door wielrenners die met hun lichtere frames, dunnere bandjes met weinig weerstand, toch een stuk harder rijden. Wij houden ons in, omdat we nog niet op de helft zijn van onze tocht.

Aangekomen in Zandvoort rijden we langs de boulevard, die toch wel vrij lang is richting het centrum om even wat te kopen bij een supermarkt. De boys gaan even naar binnen en ikzelf blijf lekker buiten in het zonnetje bij de fietsen. Er worden eierkoeken, musli repen, bananen en drinken gekocht. De bidons worden weer bijgevuld en we eten even rustig op een pleintje in de zon. Hierna is het weer door richting het F1 circuit waar direct naast het MTB parkoers ligt. Er is ook een soort Tarzanbocht van hout, waar ik mezelf niet heel conformabel bij voel. (gezien mijn ervaring vorig jaar, waarbij ik van zo'n houten baan viel op mijn ribben). Het is beginnend druk bij het circuit en we rijden het parkeerplaatst op, waar je door een openstaand hek achter het circuit komt en waar het parkoers begint.

Het is een redelijk technisch parkoer en is ongeveer 6 km singletracks met behoorlijke klimmetjes, die ikzelf niet allemaal kan volbrengen. Uiteindelijk ga ik zo'n drie keer op mijn plaat, door niet snel los te kunnen komen van mijn trappers. De jongens zijn zoals gewoon al weer weg, maar zie ik toch redelijk vaak een stukje van mij vandaan nog fietsen. Ze doen dit soort dingen nu eenmaal veel sneller dan ik dat doen. Ikzelf neem de tijd en maak me niet druk. De houten wallride doet me denken aan de vorige week gereden Omloop van Zandvoort, waar ik een van de hoge bochten probeerde hoog te nemen. Maar met toch wat meer angst in mijn lijf neem ik deze houten bocht niet heel hoog en moet oppassen dat ik niet te langzaam rij en ga schuiven. Ik kom er heelhuid doorheen en besluit hierna even te stoppen. De boys maken het laatste stuk van het parkoers af en ik neem het er even van. We zitten nu ongeveer aan de 64 km. Dus dat we de 100 gaan halen, daar twijfel ik niet aan.

We weten dat we nu tegenwind terug krijgen en Bryan vraagt of ik er tegen op zie, ik zeg "nee hoor, want ik ga gewoon achter jullie rug zitten, uit de wind haha". Maar natuurlijk maak ik me zorgen, want het zal de hele weg naar Zoetermeer wind tegen zijn. Edwin neemt direct de leiding en fiets een stuk voor ons over de boulevard van Zandvoort terug naar de duinen. Daar gaan de beide jonge heren een stuk voor mij rijden en kan ik niet meer bij ze komen. Ik besluit gewoon mijn eigen tempo te gaan rijden en dan zien we wel. Na een tijdje nemen de heren gas terug en kan ik weer aansluiten. Bryan blijft aan de linkerzijde van Edwin rijden, ik links in het wiel van Edwin. We weten dat Edwin straks in Noordwijkerhout terug mag met windje mee, dus profiteren we nog even goed van hem. Nu doet hij het zo al makkelijker dan ons, maar het speelt wel mee.

Wanneer we weer afslaan richting Noordwijkerhout in de duinen, nemen we wat gas terug en rijden het bos weer in naar het mtb parkoers. Ik fiets nu iets voor de heren en heb eigenlijk niet door dat we al weer bij het begin zijn van het MTB parkoers zijn. Ik hoor ineens geroep van beide heren en denk ineens dat ze toch nog een keer het parkoers willen doen. Maar dat zie ik echt niet zitten, maar gelukkig is het alleen het punt waar Edwin wil omkeren naar huis. We bespreken even wat we over 2 weken gaan doen en nemen dan afscheid.

Het hele stuk naar huis hebben we wind tegen, god wat valt dat tegen. Bryan en ik hebben het nog even over waar we naar toe fietsen, naar mijn huis of naar zijn huis in Waddinxveen. Maar de wind sloopt ons en we kiezen voor Zoetermeer. Als we weer in de Biggenweide zijn, heeft Bryan 116 km op zijn teller staan en ik 111. We zijn kapot, maar wel trots op onze kilometers. Lekker in de tuin in het zonnetje eten we een gebakken eitje weg en breng ik later Bryan met fiets en al naar huis. De rest van de dag doe ik niet veel. De volgende ochtend ga ik naar kantoor op de fiets, maar direct vanaf de eerste kilometer heb ik last van mijn longen en moet ik hoesten. Ik heb afgelopen zaterdag een koudje opgelopen en dat komt nu keihard binnen. Dus deze week niet meer op de fiets naar kantoor en uitzieken. In de loop van de week wordt ik steeds verkouder en slaat het echt op mijn longen. Vrijdag moet ik me dan echt ziek melden met een behoorlijke luchtweg verkoudheid. Zaterdag met het mooie weer had ik weer willen fietsen, maar het zit er niet in. Ik zal moeten uitzieken, want zo kan ik echt geen kilometer wegtrappen.

Volgende week zaterdag gaan we weer met zijn drieen van start. Hopelijk ben ik dan weer fit.

Zaterdag 24 februari 2024 - 2e trainingsrit Bartje200

Donderdag stuurt Edwin ons via de opjemuil whatsapp groep de planning voor zaterdag door. Net als de vorige keer vertrek vanuit huis om 8 uur, dan komen we rond kwart over negen aan bij de start van het MTB parkoers Noordwijkerhout. Vandaag moet ik het zonder Bryan doen. Hij gaat rechtstreeks naar het parkoers met de auto en wil vandaag zijn knie testen. De vorige rit waren we nog samen vertrokken uit Zoetermeer, maar krijg hij behoorlijk last bij de klimmetjes van het parkoers en was de terugweg naar huis een martelgang. Dus om precies 8 uur vertrek ik richting Noordwijkerhout.

Het is gelukkig droog vandaag, maar wel weer kouder dan de afgelopen dagen, dus goed aankleden maar weer. De heenroute is dezelfde als vorige keer, maar ik wil terug via de duinen Noordwijk, Katwijk, Wassenaarse slag, Meijendel naar Zoetermeer en hoop hiermee de 80 km te volbrengen.

Ik voel me goed als ik aan kom in Noordwijkerhout. Wanneer ik het startpunt nader, zie ik al een rood monster staan met de achterklep open. Bryan is zijn fiets aan het prepareren en steekt zijn hand op. Ik denk dat het naar mij is, maar ik zie dat hij met zijn gezicht naar de andere kant staat. Dus dat moet betekenen dat Edwin er ook aan komt. En inderdaad komt Edwin aanrijden en zwaait volgens mij naar mij. Als ik bij de auto aankom, zegt hij dat we het goed gepland hebben. Edwin legt zijn fiets neer en neemt direct wat te eten. Ikzelf heb nog geen trek en denk bij mezelf: er moet wel wat gewicht af, dus laat ik nog even niet eten. Bryan heeft zichzelf en met hulp van Noga (het meisje dat momenteel stage bij Bryan loopt en mij ook al 3 gemasseerd heeft, wat heerlijk is) behandeld en heeft besloten met sportschoenen te gaan fietsen, waarbij zijn voeten dus niet vastzitten in zijn pendalen. Ik heb van die adapter die je kunt vastklikken in de SPD-pendalen. Nadat we die hebben vastgezet (wat nog even wat uitzoekwerk kost) gaan we richting de start van het parkoers. Ik voel me op dat moment nog vrij fris en heb er echt zin in.

Het is en blijft een mooi gebied als je door de duinen naar het beginpunt rijdt. De vorige keer sprong hier een hert (of ree) op hoge snelheid vlak voor onze fietsen door naar de overkant van het pad. Ik haal het nog even op. Lekker ontspannen fietsen we naar het startpunt. Bryan is van plan niet te hard van stapel te gaan en zegt achter mij te willen blijven. Of ik hier echt blij mee ben, weet ik niet. Je gaat altijd wat harder rijden als een van de jongens achter je rijdt. Maar het is wel beter dat hij rustig aan doet. Dus met Edwin voorop, dan ik en daarna Bryan schieten we het parkoers op.

Het is hier en daar wat nat en vochtig, maar in principe goed te berijden. Er is onderhoud geweest en er zijn wat nieuw zaken aangebracht. Ikzelf denk “wat fijn dat er vrijwilligers zijn die die werk doen, waar wij zo van profiteren”. Ik ga toch een kijken of ik me kan aanmelden voor een zaterdag of zo.

Het eerste rondje gaat goed en ik heb wel macht in mijn benen en geef hem met Bryan in mijn kielzog van Jetje. Er zitten een aantal kuitenbijters en de nodige springdrempels in het parkoers. De kuitenbijters kosten mij altijd wat moeite en dan merk ik dat Bryan dicht achter mij zit. Maar in principe rijden we lekker door. Om naar het tweede deel van het parkoers te rijden, moet je altijd weer even over het fietspad en kun je even bijkomen. Dan is daar weer het tweede gedeelte en moet ik weer aan de bak, gevolgd door mijn zoon. Die heeft aangegeven dat het nog goed gaat met zijn knie. Aan het eind van dit deel zit de “eindbaas”, een behoorlijke beklimmen met een pittige afdaling als laatste. Leuk feitje nog: we zien bij dit laatste deel ineens een hert/ree in het bos lopen. Direct naast ons pad even verderop. Dat is dan weer leuk meegenomen en leuk dat je ze nog in het wild tegenkomt

Beneden staat Edwin op ons te wachten en komen we even tot rust. We eten wat (Edwin dan, ik en Byan eigenlijk niet). Dan gaan we voor ons tweede rondje.

We besluiten het laatst gevonden derde gedeelte van de route over te slaan, om de knie van Bryan niet direct weer te stressen. (en van mij hoeft het eigenlijk ook niet, want ik vond het vrij stijl en heftig). Dus op weer naar het beginpunt. Lekker kletsend fietsen we daarheen, met ook hier toch nog wel een aantal kuitenbijters. Ik merk dat mijn benen vandaag niet zo heel goed zijn, maar heb niet door dat het tweede rondje me wel eens zwaar tegen kan gaan vallen.

Met Bryan weer achter mij aan, knallen we weer omhoog. Alleen merk ik dat er eigenlijk van mijn kant niet meer over knallen kan worden gesproken. Ik merk dat het me moeite kost en Bryan besluit dan ook mij voorbij te gaan en zijn eigen race te rijden. Het rondje wordt afgemaakt en als ik weer bij het eindpunt aankom, staan de heren te wachten en te praten over hoe fijn het is voor Bryan.

Bryan wil graag nog een rondje maken en Edwin laat hem dat natuurlijk niet alleen doen. Voor mij is het duidelijk dat ik vandaag geen beste dag heb en het enige wat ik wil is naar huis fietsen, maar wel via de kust, zoals ik heb gepland.

We nemen afscheid bij het beginpunt van het parkoers en de boys knallen er weer vandoor. Ik fiets naar het beginpunt, daar waar de auto’s normaal staat en voel mijn benen echt verzuren bij elke beklimming in de duinen. Ik heb weinig kracht, maar sla toch af richting Noordwijk aan Zee.

Noorwijk:

Het valt mij op dat de Boulevard van Noordwijk eigenlijk een ramp is. Veel bouwactiviteiten en oude meuk. Ik had gedacht dat het zo zou zijn als bij Katwijk, maar het haalt het er niet bij. Mijn snelheid en power is uit mijn benen, er staat ook best wel veel tegenwind, dus ga ik steeds meer denken om maar niet langs de kust door te gaan, maar rechtstreeks naar Zoetermeer te rijden. Echter nu gaat het mentale spelletje spelen. Ik moet door, want straks kom ik ook kapot te zitten. Dus doorgaan langs de kust. Het fietspad tussen Noordwijk en Katwijk valt ook echt tegen, er zitten behoorlijke kuitenbijters in, die ik echt zonder macht op moet. Maar ik zet door, daar is Katwijk al.

Katwijk:

Hier ziet de boulevard er beter uit, maar jammer genoeg nog steeds wind tegen haha. Ik denk dan weer om bij Katwijk van de kust weg te gaan en gewoon direct naar huis. Aan het eind van de boulevard besluit ik even te stoppen, mijn krentenbol te eten en even tot rust te komen. Water drinken en weer gaan. Ik sla toch weer rechts het duinpad in, langs de camping en dan beter bekend terrein voor mij. Ik weet ongeveer waar de klimmetjes komen en verheug me daar vandaag echt niet op. Maar ik moet door en soms heb ik hier en daar een opleving. De oversteek bij het hotel op de weg naar de Wassenaars Slag is daar al weer en dan richting Scheveningen. Bij de afslag Meijendel mag ik dan eindelijk uit de wind gaan rijden. Maar ook dat kost me wel moeite. De twijfel of de 200 km komt natuurlijk steeds terug: kan ik dit wel. Want 60 km op het vlak ging zo makkelijk, maar nu met twee keer het MTB parkoers te hebben gedaan ben ik kapot (of heb ik gewoon mijn dag niet)

Wassenaar:

Door Meijendel, door de straten van de rijke der wereld, via tunneltje langs het oude Wassenaars Dierenpark (er staan nog steeds wat hokken daar) door landgoed Ter Horst, onder de weg door, over de brug bij de kniplaan over de Vliet, pfffff ik ben bijna thuis. Dan ga ik kijken naar de kilometers en hoop dat ik nog rond de 80 km vandaag ga halen. Bij Stompwijk achter langs door het land, binnendoor naar Het Noord-aa, rechtaf richting de Biggenweide en ja hoor, ik ben er. Sta weer achter bij mijn poort en stap met moeite af. Maak nog even een foto van de tocht, post het direct in onze appgroep en dan rust. Lekker op de bank even wat eten en drinken, wat appen met de boys en dan gaat het regenen. Ik ben op tijd binnen, evenals Anita die ik de voordeur hoor openen. Natuurlijk direct klagen over dat het zo zwaar was, maar dat ik wel een kleine 80 km in de benen heb.

Ik denk nu nog even aan de woorden van Edwin “eten jullie wel genoeg” en zeg tegen Anita dat we even sportvoeding moeten gaan kopen. Dat ik ook moet gaan trainen op de mtb parkoersen en niet alleen op de vlakke weg. Er is nog heel wat trainingsarbeid te doen, maar we hebben de tijd nog.

Dat ik kapot zal gaan op de 200 is een feit, maar ik wil de eerste 100 tot 150 met een goed gevoel kunnen uitrijden. Dus ik weet wat me te doen staat, niet alleen kilometers maken, maar ook mtb-kilometers moeten er komen. Het blijft een hele uitdaging. Blij dat Bryan vandaag heeft kunnen fietsen en weer genoten van Edwin als ervaringsdeskundige. Tot over 4 weken, boys. Hopelijk is Marcel er dan bij en gaat hij er gewoon voor. Het zou leuk zijn en we zijn tenslotte toch de vier musketiers ?

Bartje200 - 15 juni 2024

In 2023 hebben we eigenlijk niet echt gefietst, we zijn wel een keertje naar Noordwijk geweest, maar daar is geen verslag van gemaakt. Bryan was druk bezig met zijn nieuwe huis, Edwin is wederom papa geworden van een zoon (maar is toch wel actief geweest, daarover straks meer) Marcel was met zijn baan, verkering en anders zaken bezig en Jan heeft wel gewoon zijn woon- en werk kilometers gemaakt

Maar in de maand november van dat jaar kwam Edwin met een berichtje in onze whatsapp groep betreffende Bartje200 op de proppen. Hij had deze monstertocht als enige in juni 2023 volbracht en wilde weten of er nog iemand mee wilde doen in het nieuwe jaar. Zowel Bryan als Marcel gaven snel aan mee te willen doen. Ikzelf heb er nog even een paar dagen over moeten nadenken, maar toen toch maar besloten om ook mee te doen.

Nou, vanaf het moment dat ik had aangegeven er wel voor te willen gaan, ben ik gaan trainen. Het was vorige jaar tot eind november nog goed weer en heb toen nog twee heerlijke tochten kunnen fietsen buiten, 1 x 42 km en 1 x 62 km en deze als motivatie (en laten zien dat ik het heel serieus neem) gepost in onze appgroep.

Ik kwam op de website van 12gobiking.nl een aanbieding van een nieuwe fietsstrainer tegen, die kan worden geconnect met Zwift. Hier ben momenteel erg verslaafd aan, het is een goede manier om gemotiveerd je trainingen te doen en heb daarvoor een mooie setup gescoord. De oude mbt van Bryan op deze wheel-on trainer gezet, een tweedehands grote tv aangeschaft en mijn oude laptop. En leuk dat het is. Ik doe het met veel plezier. Ook Edwin en Bryan zitten op Zwift, maar die kijken series en films als ze trappen. Ik zit continue naar mijn avatar te kijken en ben echt bezig met de rit. Ik doe mee aan trainingsritten, groepsritten, academie, evenementen en vindt het helemaal te gek.

Maar het buiten fietsen is toch wel het echte werk en daar hebben we vandaag weer eens van genoten. Edwin kwam met het idee om elke laatste weekend van de maand vast op onze planning een groepsrit te zetten. Dus vandaag hadden we afgesproken dat een ieder naar Noordwijkerhout zou rijden en daar het MTB parkoers te doen en dan weer naar huis. We zouden dan zo'n 60 km kunnen wegtrappen en hebben dit dan ook gedaan.

Zaterdag 27 januari 2024 - 1e trainingsrit Bartje200
(Marcel is er dit weekend door omstandigheden niet bij.)

Om 7.45 uur afgesproken met Bryan in Zoetermeer, de avond ervoor de fiets weer uit het vet gehaald en klaar gemaakt voor vandaag. Bryan is er op tijd en we fietsen precies om 8 uur weg uit de Biggenweide, richting Leiden, Rijnsburg, Noordwijk en zo naar Noordwijkerhout. Bryan is heel stoer met zijn korte broek (ik moet er niet aan denken, brrr) en twee truien. HIj kan zo een lange broek van mij lenen, maar nee hoor dat hoeft niet). De weersvoorspelling voor vandaag zegt een matige windje, een zonnetje en rond de 8 graden. Echter de zon zie we eigenlijk pas als we aankomen bij ons startpunt van de MTB route (daar waar we altijd de auto parkeren). Onze tenen zijn verkleumd en dat is eigenlijk het enige voor mij, maar ik krijg het wel koud als ik naar Bryan kijk. Hij zegt er echt geen probleem mee te hebben.

We zijn eigenlijk vroeger dan de planning van Edwin. Die stond op half 10, maar wij zijn er al om 5 over 9. Dus wat te doen? Bryan wil net even bellen met Edwin, als die ineens de hoek om komt zetten en zijn fiets naast ons parkeert. Na de begroetingsceremonie vertelt hij dat hij net nog gevallen is, uitgegleden op een wildrooster net na een bocht. Het was maar goed dat hij een helm op had,want die heeft echt zijn val gebroken. De helm is kapot en Edwin heeft ook wat last van zijn linker hand en schouder. Hij zegt dat hij echt even duizelig was, dus was echt wel een klapper. Ik ben benieuwd hoe hij zich morgenochtend voelt?

We praten nog even over Bartje200 en ik wil met name van Edwin weten hoe hij het vorig jaar heeft ervaren en wat hij ons kan meegeven. Zijn gouden tip is eigenlijk "probeer altijd bij een groepje te blijven, want de laatste 50 km, wanneer iedereen het een beetje zat is, is het heel lastig om alleen te rijden. En dat heb ik wel gedaan. Je kunt je beter laten af zakken naar een groep, want dan hoef je het niet alleen te doen". Ik ben blij met zijn ervaring en tips. Er zullen de komende tijd best nog wel wat tips bij gaan komen van hem.

We stappen weer op de fiets en rijden naar het startpunt van het parkoers, ons welbekend en rijden deze lekker in 1 keer uit. Het is altijd weer even wennen op een single track, maar het blijft zo gaaf. Ik zit ook weer te genieten op mijn "nieuwe" fiets met grote bandenmaat die ik vorige jaar heb aangeschaft. Het is ook wel weer even schakelen voor mij en ik moet er twee keer vanaf als ik mezelf op een klimmetje vast rij op een boomstronk. Maar al vrij snel is daar het einde van het parkoers en staan de boy's al uit te hijgen. Nou, dat blijkt echter anders te zijn. Edwin roept me al iets toe van 'Bryan, moet afzeggen" en daar schik ik toch wel even van. Het is het probleem met zijn rechter knie die weer opspeelt. "Al direct bij het eerste klimmetje van het parkoers, voelde ik al dat het niet goed zit", zegt Bryan.

Echt jammer hoor en nu moeten we natuurlijk ook nog terug naar huis. Edwin vraagt of het nog mogelijk is om het laatste extra stukje van de route af te maken en dat doet Bryan ook nog wel even mee. Het is aan de overkant van de weg en is best nog wel een pittig stukje, vind ik.

Hierna praten we nog even na..... en nemen afscheid van Edwin. We spreken af de volgende keer (eind februari) dan 2 x het parkoers te nemen. Mijn plan om via de duinen van Noordwijk, Katwijk en Wassenaar, naar Mijendel te fietsen valt in duigen, als Bryan zegt eigenlijk zo kort mogelijk naar huis te willen rijden. Zijn knie zal de terugweg nog behoorlijk gaan opspelen en na een voor hem vervelende terugrit, komen we weer zo rond 11:30 uur de Biggenweide inrijden.

Bryan gaat eens goed nadenken wat hij aan zijn blessure kan doen en hopelijk gaat het niet te lang voor hem duren (en indirect voor ons allemaal, want je wil het toch samen doen) en kan hij snel herstellen. We zullen het gaan zien.

In de tussentijd blijven trainen, boys. Want we hebben a gezegd en gaan ook voor b, c, d, e etc.

10e rit: Vlaardingen op zondag 31-10-2022

Na een aantal weken dat we niet gefiets hebben, althans met elkaar op de mtb, hebben we vandaag afgesproken in Vlaardingen, waar een route van 9 km is aangelegd en wat er op het filmpje van de website " MTBroutes.nl" best wel leuk uit ziet. Het is natuurlijk geen Amerongen, Leersum of één van de andere routes op de " Utrechtse Heuvelrug", maar het ziet er toch niet verkeerd uit.

We spreken om half 11 af bij het startpunt en zijn met zijn drieen, Marcel moet door een positieve conorna uitslag verstek laten gaan. Wanneer ik mijn auto het parkeerterrein van Restaurant Polderpoort op rij, zie ik een aantal handen in de lucht gaan en daar staan Edwin, Mandy en Bryan met Vigo al klaar. Ik haal snel mijn fiets van de auto af, kleed me snel om en we rijden achter de kinderwagen van Vigo en Mandy richting het restaurant. Mandy gaat lekker wandelen met Vigo, die nog niet heel veel geslapen heeft en volgens Mandy erg moe is. Maar zo te zien heeft Vigo er niet erg veel zin in en vindt hij het wel gezellig bij de mtb-ers. Hoe lang zal het nog duren voordat hij met zijn vader op zijn eigen mtb-tje mee zal fietsen?

Het is nog een mooie dag vandaag met temperaturen van rond de 20 graden en het zonnetje schijnt lekker op het terras waar Mandy zegt dat we haar daar wel later zullen treffen. Het startpunt van de route is direct aan het terras en direct al zien we dat het hier om een goed onderhouden route gaat, want er staat een afspuitinstallatie voor als het modderig gaat worden. Ziet er heel netjes uit.

De route bestaat uit een 9 km route die met blauwe bordjes heel duidelijk wordt aangegeven. Wanneer we het pad opgaan van de start, halen we direct een aantal dames in die niet erg vriendelijk zijn. Ze zullen we een vervelende ervaring hebben gehad met een aantal mbt-ers. " Ik hoop niet dat we dit soort mensen veel gaan tegenkomen op de route" , denk ik nog. Het is weer even wennen op de fiets na zo'n lange tijd niet gemountainbiked te hebben, maar ook is het een behoorlijke uitdaging (vind ik dan) om in het spoor te blijven. In de bossen rond Utrecht is het spoor toch wat ruimer dan de single tracksporen van deze route. Je moet echt meer opletten om in het spoor te blijven. Dat vinden we eigenlijk wel alle drie, maar genieten direct van deze route. De jongens rijden natuurlijk vrij snel van mij weg, maar staan hier en daar even te wachten. Edwin verbaast zich erover dat ik steeds zo snel weer bij hen ben, ze hebben nauwelijks tijd om ook even bij te komen. Ik vraag me af of het echt zo is, of dat hij dit zegt om mij te blijven motiveren haha.

Het parkoer heeft natuurlijk minder hoogteverschillen als in Amerongen, maar is toch wel leuk. Je fiets door stukjes bos, stukken polderlandschap en hier en daar zijn toch wat klimmetjes gemaakt. Je kunt zien dat het goed wordt onderhouden, want daar waar matten, of stenen nodig zijn voor beter grip, liggen die er ook. Na weer eens een stuk bos in te rijden, staan we ineens oog in oog met een grote Schotse Hooglanders, we worden bijna aan hun hoorn gespietst. De jongens, die een stukje voor mij rijden, zijn van het pad afgegaan en hebben even een ommetje gemaakt. Ik blijf echter op het pad en vlak naast het pad liggen en staan de Hooglanders te grazen of te relaxen. Je ruikt ze goed, pfffff.

Het eerste rondje zit erop en we zijn behoorlijk aan het zweten, dus besluit ik even mijn ondershirt uit te doen en in de auto te leggen. Even bijpraten met Mandy, die lekker op het terrasje zit met Vigo. We besluiten voor een tweede rondje te gaan.

Ronde twee(zal iets anders verlopen dan we dachten)

Na nog geen kilometer op de route is een extra lus, deze is voor gevorderde en behendige fietsers. Het wordt aangegeven met rode tekens. Ikzelf heb het eigenlijk niet door, maar volg gewoon de beide heren, die nu nog dicht voor mij rijden. Ik denk nog wel, " huh, moesten we hier niet rechtdoor?" Maar daar blijft het bij en ik volg hen dan ook direct. We rijden vrij snel op een houten constructie die van breed naar smal en dan nog smaller gaat en ook nog eens de lucht in. Ik twijfel eigenlijk direct of ik dit wel ga redden, wat natuurlijk geen goede mindset is voor zoiets. Ik raak dan ook snel mijn balans kwijt en voel dat ik ga vallen. Mijn reddingspoging is om dan maar met beide wielen van de stelling af te springen, maar daar heb ik dan toch zelf wel een ander beeld bij. In plaats van een mooie jump, kom ik op mijn voorwiel terecht en val heel hard op de grond, met mijn rechterarm tegen mijn rechterborst. Ik hoor nog net geen gekraak, maar krijg echt even geen lucht meer. De paniek van gebroken ribben en geen lucht te krijgen, neemt bezit van mij. Bryan en Edwin horen mij natuurlijk vloeken en dan de brul van pijn. Ze staan dan ook vrij snel over mij heen gebogen en zeggen dat ik moet door ademen. Nou ja, dat is nu net het probleem, heren!!!. Echter na een tijdje lukt dat toch wel en probeer ik op te staan. Met behulp van een uitgestoken hand van Bryan lukt me dat dan ook en neem ik even rust. De heren maken het technische parkoer af en dan gaan we weer door op de blauwe route. Onderweg gaat ook Edwin nog een tweetal keren op zijn gezicht. De eerste keer als we na een korte stop weer wel willen rijden en hij in het gras ineens met zijn voorwiel in een kuil rijdt. Hij staat dan ook direct stil en maakt een buiteling over de kop. " Pfff, dat valt even tegen" , zie ik hem denken. Gelukkig denk ik, ben ik niet meer de enige die vandaag onderuit is gegaan.

De heren rijden weer lekker door en als ik ze weer zie, zegt Edwin voor de tweede keer te zijn gevallen. Zijn rechterkant van zijn kleding is vies, maar gelukkig weinig letsel. Hij komt er weer goed vanaf, zullen we maar zeggen. Alleen Bryan is nu nog niet gevallen, maar of die vandaag nog gaat??? Bryan geeft wel aan dat het na dit rondje wel klaar is, hij heeft last van zijn knie. Dit nog van hun mudmaster toch van enkele weken geleden. (de heren zijn toen toch echt wel heel diep gegaan hoor). Maar zonder verder kleerschuren komen we toch weer aan bij het restaurant en nemen een biertje op het terras. Mandy komt ook vrij snel weer daar heen na de wandeling en we nemen rond een uurtje of 1 weer afscheid van elkaar.

Opvallend vond ik dat het best wel rustig was, ondanks dat het bij de start wel druk eruit zag. Ook opvallend vond ik de stel met dat kindersitje op de voorbuis van papa. Ikzelf zou dan nooit gedaan hebben, als je valt val je toch echt op dat kind. Maar ja, dat moeten ze zelf maar weten. Worden ze lekker hard van, zullen we maar zeggen. Wat in het 2e rondje ook nog gebeurd, was dat er ineens een stel lekker liepen te wandelen op de single track. Ik heb ze natuurlijk gezegd dat ze op een mtb-pad liepen en dat het erg gevaarlijk was. Maar of ze er direct af zijn gegaan, weet ik niet.

Kort om: route Vlaardingen; " een leuk parkoer om lekker te trainen" , aldus Bryan We zullen hier nog vaker te vinden zijn.

9e rit: Austerlitz/Zeist op zondag 04-09-2022

Bryan, Marcel en Jan spreken af op zondag op het voor ons nu wel heel bekende startadres: woudenbergseweg 39 tegenover het restaurant annex mtb-verhuur bedrijf. We starten om half 10 en nemen eerste de paarse lus, die van Austerlitz. Wanneer we nog op het parkeerterrein staan, zegt Marcel kijkend naar het losse zand van de parkeerplaats, "pffff, dat is droog zeg, lijkt me een zwaar parkoer worden vandaag". Dat hij hier groot gelijk in heeft, komen we later pas achter.

We starten met de eerste 4 km die standaard is voor zowel parkoer Austerlitz als voor Zeist. Er liggen veel plassen los zand, vooral in de bochten en op hellingen, maar ikzelf vindt het nu nog wel te doen. Je moet wel goed uitkijken, want vaak voel je je achterkant wegglippen of kom je vast te zitten in een beklimming. Het is lekker warm en we hebben er veel zin in. Het tempo zit er goed in en we knallen de eerste 4 km naar de splitsing goed door. Ik natuurlijk op gepaste achterstand van de heren. Op het parkeerplaats zagen we een verhuurbedrijf die mtb-fietsen kwam brengen, dus we hadden wel door dat het de tweede ronden wel drukker zou zijn.

Voor mezelf het ik het idee dat het lekker gaat en dat ik een goed tempo heb. Na verloop van tijd kom ik weer bij de boys, maar omdat het lekker gaat knal ik door en rijden de jongens dus achter mij. Probleem hierbij is wel dat ik mezelf dan wel wat opgejaagd voel en zeker meer gas geef. In een slingerbocht wijk ik iets af van de juiste lijn en mijn trapper blijft achter een stronk hangen. Mijn fiets knalt onder mij vandaag en ik land op mijn buik op het pad en op mijn fiets. Pfff, een behoorlijke smakker, zullen we maar zeggen. Mijn rechterarm en -knie behoorlijk geschaafd en behoorlijk vuil sta ik weer op. De boys vragen of het gaat en ik stap weer op. Nu maar niet meer voorop, maar op gepaste afstand.

We steken een stuk heide over naar een nieuw stuk bos, waar ook weer veel los zand ligt, elke boch is een uitdaging en na verloop van tijd rij ik mezelf toch weer vast in het zand en val naar links en kan mijn voet niet zo snel uit het pandaal krijgen. Boem, weer op mijn zijkant en schaafwond op mijn linker arm. Het ziet er niet meer uit. Op een gegeven moment komen we het bos uit en komen op een bospad uit waar we links op moeten inrijden. Ik slip in de bocht, heb geen remgrip meer en rem eigenlijk met beide remmen. Mijn voorwiel krijgt weer als eerste grip, wat betekent dat ik door mij achterwiel wordt ingehaald en dat ik rechtop kom te staan op mijn voorwiel. Natuurlijk gevolgd door een valpartij. Aan de overkant zie ik nog net een groep van ongeveer 12 mtb-ers staan. Ze zien het natuurlijk gebeuren en ik spring eigenlijk gelijk weer op en zeg "spectaculair genoeg?". Natuurlijk hoor ik ook wijsheiden als "nooit je voorrem gebruiken" en proberen ze mij dat uit te leggen". Ik zeg, "joh, ik zit al zolang op de fiets, dan hoef je mij niet uit te leggen". Marcel neemt het gelukkig voor mij op en legt uit wat er gebeurd is. Hij zat namelijk vlak achter mij en heeft alles goed gezien. Dus dat is al weer mijn 3e val.

We rijden richting de Woudenbergseweg, naar het startpunt en volgen nog steeds de paarse boordjes. Echter denk ik dat we ergens fout rijden en weer aan het begin van het rondje zijn en ja hoor, na verloop van tijd komen we weer op de hei en omdat we achter een grote groep beginners rijden, zeg ik dat we beter terug kunnen gaan. Na enige discussie gaan we een heel klein stukje tegen de stroming in en weer terug over de heide. We bepalen even met behulp van google maps de richting en rijden terug naar de parkeerplaats. We hebben nu zo ongeveer 16 km gereden en staan in dubio. Gaan we nog door naar de tweede route, die ook ongeveer 15 km is of gaan we aan het bier????

We besluiten na meerder keer onszelf deze vraag te stellen, om toch door te rijden. Marcel voelt dat hij nog genoeg energie over heeft. Bryan heeft gisteren een duurloop gedaan van een kleine 20 km en heeft het wel een beetje gehad (maar wil dit niet toegeven). Ikzelf wil me eigenlijk ook niet laten kennen en dus gaan we door. Gauw nog een stukje krentenbol in onze mond en dan steken we de weg weer over. Het gaat natuurlijk weer direct hard en het valt mij op dat de zandplassen nog muller zijn geworden door het vele gebruik en de warmte. Ik ben inmiddels nog een keer gevallen en vindt het eigenlijk wel welletjes, alles doet me zeer en ik besluit om, zodra ik de jongens weer zie, te zeggen dat ik terug ga en wel op hen wacht bij de auto. Wanneer we elkaar weer treffen heb ik eigenlijk direct gehoor en blijken de boys er hetzelfde over te denken. Veel muller zand dan de eerste ronde en de motivatie is eigenlijk wel weg.

We drinken nog lekker een biertje bij Het Beauforthuis en nemen een portie bitterballen erbij en ik spoel, met hulp van de bidon van Marcel, mijn wonden even uit. Rond een uurtje of half 1 zijn we weer bij de auto's en houden we ons vaste ritueel. Een radlertje uit de koelbox van Jan en een krentenbol of kaasbroodje (jammer Marcel, de kaasbroodjes waren ineens op). We bespreken nog even de GP van Zandvoort, die later gelukkig weer wordt gewonnen door onze eigen Max Verstappen, wat een super coureur is het toch. De terugweg is Bryan opvallend stil en zegt thuis na het douchen lekker een uurtje te gaan slapen.

Ikzelf lik mijn wonden de rest van de dag en geniet van de GP van Zandvoort. Volgend weekend en het weekend daarop zal er wel niet gefietst worden, want dan gaan de heren hardlopen, geloof ik. Ikzelf en Anita hebben vanaf volgend weekend lekker vakantie en gaan dan ook waarschijnlijk richting de heuvelrug om een paar dagen te fietsen. We zien wel wanneer er weer gefietst word.
Al met al was het parkoer eigenlijk te zanderig en hierdoor wat moeilijk te berijden.

Tot de volgende rit :-)

8e rit: Amerongen/Leersum op zondag 28 augustus 2022

Bryan en Marcel doen vandaag de rit van vorige week even dunnetjes over. Edwin en ik zijn er niet bij. Het verhaal gaat dat ze de laatste 3 km van de tweede lus (die van Leersum) hebben moeten afsluiten met een lekke band van Bryan. Lopende hebben ze de finish gehaald.

7e rit: Amerongen/Leersum op zondag 21 augustus 2022

Vandaag afgesproken met Edwin, Bryan en Jan (Marcel slaat vandaag even over) om half 10 op de parkeerplaats aan de Bergweg 10 te Amerongen.

Anita, Mandy en zoon Vigor zijn vandaag ook aanwezig en gaan weer lekker het bos in voor een wandeling. We hebben dit parkoers jaren geleden al meerdere keren gereden en denken terug aan die keer dat de familie Geluk aanwezig was met Ricardo en zijn broer (ben even zijn naam vergeten) en we heel veel lol hebben gehad met de fietscapriolen van "Fricardo". Het plan is om vandaag deze route van totaal 18,4 km te rijden en daarna nog te verlengen met het parkoer van Leersum van 17,3 km. De route start direct naast de parkeerplaats en is heel anders dan mijn herinnering. Het is wel duidelijk dat hier een hoop veranderd is aan de route en het is gelijk "vol er tegen aan". Zoals gewoonlijk rijden de jongens direct bij mij weg en staan ze dan weer te wachten, daar waar het de ene single track een oversteek maakt naar een ander single track. Het valt mij persoonlijk direct zwaar en merk dat we tegen de heuvelrug aan het klimmen en dalen zijn. Het is ook vrij warm, dus als we halverwege zijn, besluit ik om alleen voor de route Amerongen te gaan en niet met de heren door te gaan met Leersum. Edwin probeert het nog door te zeggen "Jan, we gaan even rusten bij de auto's en dan ga je waarschijnlijk wel weer mee". Echter ik laat me niet omkletsen en voel dat het genoeg geweest is. Het afgereden parkoer is zwaar door de beklimming van de Amerongse berg. Je doet het wel in stapjes, maar toch zitten er een paar venijnige klimmetjes in, die mij snel laten verzuren. Het is wel een topparkoer, die zeker voor herhaling vatbaar is.

De heren gaan dus nog door op het parkoer van Leersum en zijn daar een klein uurtje mee zoet. Omdat de dames nog niet terug zijn van de wandeling en ik geen sleutel heb van mijn auto, besluit ik nog een stukje uit te fietsen. Vanaf het parkeerterrein besluit ik even rechtsaf te slaan en rij een klein stukje door voordat ik ga afdalen. Na enige tijd afdalen, wat natuurlijk lekker snel gaat, wordt ik ineens wakker en denk, "shit, hier moet ik ook tegenop klimmen" Er zijn veel racefietsers die naar boven raggen, het zal wel met de Vuelta te maken hebben die hier gisteren ook gefietst hebben. Ik knijp dus in mijn remmen en maak een turn op de afdaling en moet dus weer klimmen.Na enige tijd denk ik "ik had wel met ze mee kunnen rijden, nu ben ik ook weer aan het verzuren". Maar uiteindelijk valt het mee en ben ik weer op de berg. Ik zie een aantal jongens met racefiets bij een houtenbord staan en zie daarop "Amerongse Berg (69m) Hoogste punt van La Vuelta Holanda 2022" en maak er ook maar even een foto van. Toch wel leuk dat ik deze berg even ben afgegaan (en weer heb moeten beklimmen)

Wanneer de boy's dan weer op het parkeerterrein terug zijn, zien ze ons viertjes lekker zitten in de zon op een bankje en komen ook lekker even wat drinken en eten. Rond een uurtje of 1 gaan we weer moe, maar voldaan richting huis.

Resume: mooi parkoer, maar voor mij vandaag wat te zwaar (waarschijnlijk ook door het warme weer).
De heren hebben genoten vanwege de meerdere klimmetjes en willen zeker hier vaker terugkomen.

6e rit:Austerlitz met Marcel, Bryan en Jan op zondag 07 augustus 2022

Half 10 afgesproken en samen met Marcel en Bryan weer richting een van de routes van "Het Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug"

Leuke route die je kunt aanvullen.

5e rit: terug naar Noordwijkerhout op zaterdag 9 juli 2022

Lekker vroeg afgesproken met Bryan en Edwin om dit parkours weer eens te doen, maar nu met mijn nieuwe fiets.

We weten nu precies waar het rondje begint en knallen direct het single track op. De boys zijn na 1 a 2 bochten weer vertrokken en zie ik op het eerste rustpunt (daar waar je uit het bos de duinen in gaat) pas weer terug. Het gaat een stuk gemakkelijker met deze lichte fiets en de grote banden. En we besluiten na het 1e rondje nog een 2e keer te gaan. Enkele weken geleden, op mijn oude stalen ros, kan ik nog herinneren dat ik wel klaar was na 1 rondje. Maar nu voelt het goed, dus daar gaan we weer.

Het is niet druk en af en toe wordt ik ingehaald of haal ik iemand in (meestal een vader met zijn kinderen). Maar na het 2e rondje weet Edwin te melden dat er nog een stukje verderop zou moeten zijn, dus fietsen we nog een stukje verder richting Zandvoort om de start hiervan te vinden. Het gaat om een stukje over een beboste dijk,waar slingerdeslang een single track is uitgezet. Als we het gevonden hebben zijn de heren natuurlijk weer vrij snel uit het zicht en sta ik ineens in een bocht voor een soort van hoge stoep. Ik knijp hard in mijn remmen en val natuurlijk weer op zij omdat ik mijn voeten niet zo snel uit mijn pendaal krijg. Ik blijf met mijn rechterschouder hangen op een boompje en dat voelt niet lekker, volgens mij is mijn shirt kapot, maar dat blijkt niet zo te zijn. Een stuk verder in de week zal Anita mij vragen waar die blauwe plek op mijn rechterschouder vandaan komt, ik heb dan natuurlijk geen idee meer (mijn lange termijngeheugen is een stuk korter tegenwoordig). Maar uiteindelijk valt het kwartje en geef ik haar het antwoord :-)

Wanneer ik weer bij de jongens kom, staat Bryan met zijn rechterpendaal onder zijn schoen te wachten. Is dit niet eens eerder gebeurd???? De trapper is losgekomen van de trapas, maar is in no-time weer bevestigd. Wel vreemd en Bryan besluit even terug te gaan naar 12gobiking, die een nieuw trapas heeft bevestigd en waarschijnlijk niet goed heeft aangedraaid. Er lijkt een onderdeel (afdekdop) te zijn verdwenen.

We fietsen weer terug naar de auto's en drinken nog een lekker blikje fris Radler, eten nog een krentenbol en daarna is het weer richting huis. Bryan neemt zijn eigen fiets nu mee naar huis, want die moet natuurlijk nog even langs 12go en neemt zijn fiets misschien wel mee op vakantie. Op naar de volgende rit.

4e rit: Schoorl op zondag 26 juni 2022

Rond 10 uur met zijn viertjes deze route gestart, zo direct uit de auto, rechts het parkoer op was wel even zwaar.Behoorlijk zwaar was het begin stuk, maar wel super leuk. De zandvlakte vonden wij allemaal wat minder en zullen die de volgende keer rechts laten liggen. De eind(baas)berg "De Schoorlse Nok" van de route was echt weer even schrikken, vooral de afdaling na de intense beklimming. Hierna nog een keer het beginstuk gereden en nu we warm waren, ging het wel gemakkelijker. Maar de "Nok" slaan Marcel en ik even over. Oh ja, ook Edwin is deze keer gevallen, hij was dan ook aan de beurt. Ik heb het jammer genoeg niet gezien, maar gelukkig is het goed afgelopen.

Schoorl is en blijft een fantastisch parkoers, zeker komen we hier nog eens terug.

3e rit: Zeist op zaterdag 18 juni 2022

Vandaag zijn we met zijn drieen, omdat Edwin lekker met zijn gezin een weekje in Brabant verblijft in een vakantie huisje. Vandaag beslissen we alleen Zeist te doen, i.v.m. de warmte en vroeg te starten, afspraak staat om half 10.

Het blijkt een hele mooie route te zijn. We beginnen bij de "Woudenbergseweg 39", waar we de auto goed kwijt konden. Het begin is direct zwaar, met veel bochtjes en klimmetjes. Door de aanwezige zandplassen, met name bij een aantal beklimmingen, is het best wel zwaar. Maar ook de hitte is killing.

Leuke anekdote: als ik een stijle beklimming in mulzand terecht kom, staan de heren bovenop te wachten en moedigen mij aan door te zetten. Met nog 1 meter te gaan, blokkeer ik ineens in het zand en krijg mijn voeten niet zo snel uit de pendalen. Ik val dus in een keer om naar rechts tegen de wand van de zandkuil. De heren vinden dit nogal leuk om te zien en linken het aan een flauwvallende geit, met van die stijve poten. We hebben alle drie een beeld hiervan voor ogen. Dus de rest van de tocht komt dit veelvuldig terug. Totdat onze showbink Bryan zijn zweeftalent (nog uit de tijd van zijn polsstokcarriere waarschijnlijk) wil demonstreren. Hij doet een jump en trekt hierbij zijn fiets hoog op, ziet er gelikt uit. Hij komt in eerste instantie goed terecht en in een overmoedige bui wil hij direct nog een jump maken. Echter landt hij vol in een kuil en slaat over de kop, hilarisch om te zien en we liggen dan ook in een deuk, om vervolgens het laatste gedeelte van het parkoer te volbrengen. Totaal fietsen we ongeveer 15 kilometer en vinden het wel welletjes met deze temperatuur. Bij de auto drinken we nog wat gekoelde drankjes en eten wat krentenbollen weg.

2e rit: Lage - en Hoge Vuursche op zondag 12 juni 2022

De eerste rit met zijn viertjes, Marcel is namelijk vandaag ook van de partij. Ook hij is voorzien van een nieuwe Cube MTB. Ikzelf ben vandaag ook met mijn nieuwe fiets. Er is een fantastische route uitgezet in een hele mooie omgeving.

De startlocatie is bij de "Kuil van Drakensteyn" waar Bryan en ik hebben afgesproken met Marcel en Edwin die met eigen vervoer zijn gekomen. Mandy, Vigo en Anita zijn gezellig meegegaan en genieten van een mooie wandeling door het bos. Al direct merk ik een enorm verschil met mijn nieuwe fiets, het lichte frame en de grote wielen zorgen voor veel meer rijplezier. Duidelijk verschil bij het beklimmen van hellingen, waar je met gemak over boomstronken en door kuilen gaat. Pffff, wat een verschil. Tussen de verschillende onderdelen van het parkoers zitten voor ons alle vier genoeg rustpunten om even bij te komen en te drinken (het is behoorlijk warm, dus de bidons gaan snel leeg). Mijn rustmomenten zijn een stuk korter van die van de boy's, die natuurlijk veel sneller zijn en dus wat langer op mij moeten wachten. Maar ik heb toch het idee dat zij ook deze rustpunten wel nodig hebben. Het is tenslotte ook voor hen een tijdje geleden dat we hebben gecrost door de bossen. We trappen uiteindelijk ongeveer 22 kilometer weg en zijn dan ineens weer bij de kuil, al waar we de dames treffen inRestaurant "Buiten in de Kuil". We drinken en eten daar wat en babbelen gezellig na over de tocht en onze mooie fietsen.

Wij hebben zowel de Hoge als een deel van de Lage Vuursche routes gedaan, die duidelijk met verschillende kleurtjes zijn aangegeven. Zeker voor herhaling vatbaar.

1e rit: Noordwijkerhout op 6 juni 2022 2e pinksterdag

Tweede pinkerdag spreken we voor de eerste keer, na een periode van plusminus 10 jaar, af om te gaan mountainbiken. Marcel is verhinderd, dus die is er niet bij. Bryan heeft 2 dagen ervoor een vederlichte fiets gekocht. Evenals Edwin die ook een nieuwe fiets heeft aangeschaft. Beide heren rijden op een "Trek" fiets, met een carbonframe, 29 inch wielen en een mooie shimano-groep erop. Ikzelf fiets op mijn Cube Team uit 2010, 26 inch en een stalenframe en hier en daar toch wat versleten. Geen profiel meer op mijn banden, omdat ik deze fiets lange tijd als woon/werkfiets hebt gebruikt.

We hebben even moeite het beginpunt van de route te vinden, aangezien het parkoer wel veranderd is in de loop der jaren. Met wat hulp vinden we de start en knallen het single track op. Natuurlijk valt het weer even tegen, maar het is een goed onderhouden en snel parkoers. We hebben het enorm naar ons zin, maar besluiten het bij 1 rondje te laten.

Ik beslis direct na deze tocht om voor een nieuwe mtb-bike te gaan. Het wordt een paar dagen later een Trek ProCaliber 9.5, carbon en 29 inch wielen, die het volgende weekend al geleverd wordt. Het feest kan beginnen, op naar rit 2 :-)